رابطه شرطیه

رابطه شرطیه در منطق یعنی یک ارتباط خاص بین دو قسمت در یک جمله شرطی. جمله شرطی جمله‌ای است که با «اگر … آنگاه …» ساخته می‌شود. در این جمله، قسمت اول که بعد از «اگر» می‌آید، شرط یا دلیلی است که اتفاق می‌افتد (به آن مقدم می‌گوییم)، و قسمت دوم که بعد از «آنگاه» می‌آید، نتیجه‌ای است که از آن شرط به وجود می‌آید (که به آن تالی می‌گوییم).

به زبان ساده‌تر، رابطه شرطیه یعنی این‌که وقتی چیزی درست باشد (شرط برقرار باشد)، باعث می‌شود چیزی دیگر هم درست شود (نتیجه رخ دهد). این رابطه نشان می‌دهد که نتیجه وابسته به شرط است و بدون شرط، نتیجه ممکن نیست یا اتفاق نمی‌افتد.

برای مثال، جمله «اگر باران ببارد، زمین خیس می‌شود» یک جمله شرطی است. در این جمله، «باران باریدن» شرط است و «زمین خیس شدن» نتیجه. یعنی وقتی باران می‌بارد، زمین هم خیس می‌شود. این‌جا رابطه شرطیه بین باران باریدن و زمین خیس شدن برقرار است.

پس به طور خلاصه، رابطه شرطیه یعنی رابطه‌ای که بین یک شرط و نتیجه آن وجود دارد، به طوری که وجود شرط باعث به وجود آمدن نتیجه می‌شود.