دنبوقه به معنای موی آویخته از پشت سر است. این کلمه علاوه بر اشاره به نوعی زینت، به شمله و طره دستار نیز مرتبط می‌شود. در واقع، دنبوقه به رشته‌های موی بدون بافت و آویزان اشاره دارد که در زینت‌هایی مانند دستار و همچنین در پارچه‌های فرش و بسط به کار می‌روند. این ویژگی‌ها نه تنها زیبایی را به همراه دارند، بلکه نشان‌دهنده‌ی فرهنگ و سلیقه‌ی فردی نیز هستند. در زبان فارسی، دنبوقه به عنوان نمادی از زیبایی و زینت در نظر گرفته می‌شود که ریشه‌ها و تاریخچه‌اش به دیرباز برمی‌گردد. این واژه می‌تواند در متن‌های ادبی و فرهنگی به‌عنوان نمادی از هنر و ظرافت نیز مورد استفاده قرار گیرد.
