خرچ کردن مصدری مرکب از زبان فارسی است که به‌صورت «خ َ ک َ دَ» تلفظ می‌شود. این واژه در لغت به‌معنای فروختن چیزی است و در متون قدیمی و فرهنگ‌نامه‌هایی همچون آنندراج به‌کار رفته است. کاربرد این اصطلاح بیشتر در متون کلاسیک ادبی و تاریخی دیده می‌شود و امروزه کمتر در گفتار روزمره مورد استفاده قرار می‌گیرد. در بررسی ساختار واژه، خرچ کردن از دو بخش خرچ و پسوند فعل سازی کردن تشکیل شده است. خرچ خود به‌معنای هزینه یا مبلغ پرداختی است و هنگامی که با کردن همراه می‌شود، به مفهوم فروش یا واگذاری کالا در برابر دریافت پول دلالت دارد. این ترکیب از نمونه‌های بارز توانایی زبان فارسی در ساخت افعال مرکب برای بیان مفاهیم اقتصادی و تجاری است. با توجه به تحولات زبانی در دوره معاصر، این واژه جای خود را به اصطلاحات رایج‌تری مانند فروختن، فروش یا واگذاری داده است. با این وجود، آشنایی با چنین عباراتی برای درک متون کهن و حفظ میراث غنی ادبیات فارسی ضروری به‌شمار می‌رود و نشان‌دهندهٔ ظرفیت تاریخی این زبان در بیان مفاهیم گوناگون است.
