واژه‌ی حارق در زبان فارسی از ریشه‌ی عربی «حَرَقَ» به معنای سوزاندن یا آتش زدن گرفته شده است. در لغت‌نامه دهخدا این واژه به‌عنوان نعت فاعلی از «حرق» معرفی شده است که به معنای «سوزان» یا «آتش‌زای» می‌باشد. این کاربرد در زبان فارسی برای توصیف ویژگی چیزی که باعث سوختن یا شعله‌ور شدن می‌شود، به‌کار می‌رود. در متون عربی و فارسی، «حارق» ممکن است به آتش‌زننده یا آتش‌افروز نیز اطلاق شود. در برخی منابع، این واژه به معنای دندان دَدَه (نوعی دندان در جانوران) نیز آمده است. به‌طور کلی، «حارق» واژه‌ای است که در زبان فارسی برای توصیف ویژگی‌های مرتبط با آتش یا سوزاندن به‌کار می‌رود و در متون مختلف با توجه به سیاق، معانی متفاوتی دارد.
