کلمه‌ی «ثیوبة» در اصل عربی است و به معنای «عدم بکارت» یا «بیوگی» به کار می‌رود. در اصطلاح فقهی و شرعی، ثیوبه به حالتی گفته می‌شود که زن یا مرد دیگر بکارت یا وضعیت ازدواج نکرده اولیه خود را ندارد. این واژه نشان‌دهنده تجربه زندگی زناشویی یا از دست دادن بکارت است. در منابع عربی و فارسی، ثیوبه معمولاً برای توضیح وضعیت شخصی به کار رفته است که دیگر نابالغ یا مجرد مطلق نیست. از نظر کاربرد، این واژه بیشتر در متون فقهی، شرعی و قانونی دیده می‌شود و بار معنایی رسمی و متنی دارد و در مکالمات روزمره معمول نیست. در ادبیات مذهبی و تاریخی، ثیوبه گاهی برای توصیف زنان یا مردانی آمده که تجربه زندگی یا ازدواج دارند. معنای کنایی آن می‌تواند به بلوغ، تجربه یا تغییر وضعیت فرد نیز اشاره داشته باشد. مفهوم این کلمه در متون حقوقی و شرعی برای تعیین حقوق و وضعیت فرد اهمیت دارد. هم‌معنی‌های آن شامل بیوگی، عدم بکارت و از دست دادن وضعیت ازدواجی اولیه است.