واژۀ ثَوّاب در زبان و ادبیات عربی، به‌صورت اسم و با ریشه‌ای ثلاثی مزید به کار می‌رود. این کلمه در لغت به معنای بسیار بازگشت‌کننده و بسیار توبه‌پذیر است و از مفاهیم بلند اخلاقی و دینی برخوردار می‌باشد. در متون دینی و ادبی، ثَوّاب به‌عنوان یکی از نام‌ها و صفات پروردگار به کار رفته و اشاره به این حقیقت دارد که خداوند با رحمت واسعۀ خود، پیوسته درگاه قبول توبۀ بندگان را باز می‌گذارد و آنان را با آغوش باز می‌پذیرد. این واژه بیانگر بخشایشگری و مهربانی مطلق الهی است و بر رابطه‌ای عمیق و دائمی میان خالق و مخلوق دلالت دارد. بنابراین، ثَوّاب تنها یک اصطلاح لغوی نیست، بلکه مفهومی عرفانی و اخلاقی را نیز در بر می‌گیرد که انسان را به بازگشت به سوی حق و اصلاح نفس تشویق می‌کند. کاربرد این واژه در ادبیات عرفانی و متون دینی، نشان از اهمیتی دارد که اسلام برای توبه و بازگشت به سوی خداوند قائل شده است.
