( بغرة ) بغرة. [ ب َ رَ / ب َ غ َرَ ] ( ع اِ ) زمینی که بعد باران کارند و بهمان نمی سبز گردد. ( منتهی الارب ) ( از آنندراج ) ( ناظم الاطباء ). و رجوع به الجماهر ص 25 و تذکره داود ضریر انطاکی ص 82 و الاوراق ص 277 شود. || و له بغرة من العطاء لاتغیض؛ یعنی او دائم العطاء است. ( منتهی الارب ).
فرهنگ فارسی
زمینی که بعد باران کارند و بهمان نمی سبز گردد. و له بغره من العطائ لاتغیض یعنی او دائم العطائ است.
