واژه‌ی بِزَاوَاء با رعایت کامل املای فارسی و به‌کارگیری نیم‌فاصله، به‌صورت بِزَاوَاء نوشته می‌شود. این کلمه در زبان عربی و به‌صورت صفت به‌کار می‌رود. بر پایه‌ی منابع معتبر لغوی، از جمله کتاب ناظم‌الاطباء، این واژه به معنای زن کُوج‌پُشت است. کاربرد اصلی آن در توصیف حالتی از اندام است و در متون قدیمی دیده می‌شود. در تحلیل ساختاری این واژه، حرف «ب» در آغاز آن به‌صورت «بِ» تلفظ می‌شود که نشان‌دهنده‌ی اعراب کسره است. این کلمه از ریشه‌ی ثلاثی مجرد عربی مشتق شده و در دسته‌ی صفات مربوط به ظاهر و هیئت فیزیکی افراد قرار می‌گیرد. امروزه استفاده از این واژه در گفتمان روزمره بسیار کم‌رونق است و بیشتر در متون تخصصی تاریخی، ادبی یا پزشکی قدیم به‌چشم می‌خورد.
