بادگُذر، با تلفظ صحیح گُـذَر، یک واژه‌ی مرکب اصیل فارسی است که از دو جزء «باد» و «گُذر» تشکیل شده است. این ترکیب زیبا، بار معنایی عمیقی را در خود جای داده و به معنای محل یا شکافی است که باد از آن می‌گذرد و جریان می‌یابد. این واژه می‌تواند به‌صورت استعاری نیز به کار رود و بر هر گذرگاه یا منفذی که امکان عبور هوا یا حتی افکار و اندیشه‌ها را فراهم می‌سازد، دلالت کند.
در کاربردهای ادبی و کهن، این اصطلاح بیشتر برای توصیف روزنه‌ها، درزهای دیوار یا پنجره‌هایی به‌کار می‌رود که نسیم از آن‌ها عبور می‌کند و هوا را تهویه می‌نماید. این مفهوم، علاوه بر کاربرد فیزیکی، گاه در متون عرفانی و شعری نیز به‌عنوان نمادی از سبکی، سیالیت و بی‌تعلقی به جهان مادی مورد اشاره قرار گرفته است. برای دریافت اطلاعات دقیق‌تر و بررسی نمونه‌های کاربردی این واژه در متون معتبر، می‌توان به مدخل اصلی بادگُذار در فرهنگ‌های لغت نامدار فارسی مراجعه نمود. این ارجاع، کمک می‌کند تا املای صحیح، تلفظ دقیق و سیر تحول معنایی این واژه‌ی ارزشمند به درستی درک گردد.