آیه 6 سوره الرحمن به این صورت است: «وَالنَّجْمُ وَالشَّجَرُ یَسْجُدَانِ» که به معنای «و ستاره و درخت (همه) سجده می‌کنند» است.
تفسیر آیه
این آیه در ادامه توصیف نعمت‌های الهی و عظمت آفرینش آمده است. در اینجا به دو عنصر طبیعی، یعنی ستاره و درخت اشاره شده است. تفسیر این آیه می‌تواند به چند جنبه مختلف اشاره داشته باشد:
سجده موجودات: سجده در این آیه به معنای تسلیم و اطاعت موجودات در برابر خالق خود است. این نشان می‌دهد که همه مخلوقات، اعم از ستارگان و درختان، در نظام آفرینش به فرمان خداوند عمل می‌کنند و در واقع، به نوعی به عبادت و تقدیس خداوند مشغولند.
تعبیر نمادین: برخی مفسران بر این باورند که سجده در این آیه به صورت نمادین بیان شده است. به این معنا که درختان و ستارگان به خاطر نظم و زیبایی‌ای که در آفرینش دارند، به نوعی نشان‌دهنده عظمت و قدرت خداوند هستند.
یگانگی آفرینش: این آیه همچنین به یگانگی و هماهنگی در نظام آفرینش اشاره دارد. همه موجودات به نوعی در یک راستا حرکت می‌کنند و به هدفی مشترک خدمت می‌کنند، که همان تأیید و تمجید از خالق هستی است.
توجه به طبیعت: این آیه به انسان‌ها یادآوری می‌کند که طبیعت و مخلوقات اطراف آن‌ها، همگی در حال سجده و اطاعت از خداوند هستند و این می‌تواند دعوتی به تفکر و تأمل در آفرینش باشد.
به طور کلی، آیه 6 سوره الرحمن به زیبایی و هماهنگی آفرینش اشاره دارد و نشان می‌دهد که همه موجودات در برابر خداوند تسلیم و در حال عبادت هستند.