لغت نامه دهخدا ارتماء. [ اِ ت ِ ] ( ع مص ) افتادن. ( منتهی الارب ). || بیکدیگر تیر افکندن. با یکدیگر تیر انداختن و انداخته شدن. ( تاج المصادر بیهقی ) ( زوزنی ). با همدیگر تیر انداختن. ( آنندراج ). همدیگر را تیر انداختن. ( منتهی الارب ). || چیزی بصید انداختن. ( تاج المصادر بیهقی ) ( زوزنی ). چیزی بشکار انداختن و انداخته شدن. چیزی بر شکار انداختن.
