پیر شدن و کهنسالی، که در زبان عربی مصدر آن به صورت إِلّ ثبت شده‌است، به فرآیند طبیعی افزایش سن و رسیدن به دوره‌ای از زندگی اطلاق می‌شود که همراه با دگرگونی‌های ظاهری و فیزیولوژیک در موجود زنده است. این مرحله، سرنوشت محتوم تمامی موجودات زنده و بخشی جدایی‌ناپذیر از چرخه حیات به شمار می‌رود. نشانه‌های این تحول به تدریج و با گذشت زمان در کالبد و روان فرد پدیدار می‌گردد.
این مفهوم با واژه‌هایی همچون کلانسال گردیدن نیز بیان می‌شود که بر رسیدن به سنین بالا و تجربه‌اندوزی دلالت دارد. دوره کهنسالی، اغلب با کاهش تدریجی قوای جسمانی همراه است، اما در مقابل، بر غنای تجربیات و حِکمت ناشی از مواجهه با فراز و نشیب‌های زندگی می‌افزاید. بنابراین، این مرحله تنها ضعف و زوال نیست، بلکه گنجینه‌ای از دانش و پختگی است که به دست می‌آید.
در متون ادبی و فرهنگی، کهنسالی همواره به عنوان نماد پختگی، تجربه و پایان یک سفر طولانی مورد توجه بوده است. شناخت این مفهوم به درک بهتر مراحل مختلف زندگی انسان و تقدیر مشترک بشریت کمک می‌کند. از این رو، مطالعه و reflection در مورد آن، تنها بررسی یک واژه نیست، بلکه کاوشی در ماهیت وجود آدمی است.