در فرهنگ‌های لغت عربی، واژه‌ی اَجْبَح به عنوان یک اسم عربی معرفی شده است. این کلمه از ریشه‌ی ثلاثی مجرد «ج ب ح» استخراج گردیده و در قالب وزن اَفْعَل صرف می‌شود. کاربرد اصلی این واژه در زبان عربی، مطابق با منابع معتبر لغوی، مربوط به حوزه‌ی توصیف ظاهر فیزیکی است. بر اساس تعاریف ارائه شده، صفت اَجْبَح برای توصیف فردی به کار می‌رود که دارای بینیِ بزرگ و برجسته باشد. این ویژگی، یکی از اصطلاحات تخصصی در توصیف چهره و اعضای بدن در زبان عربی محسوب می‌شود. کاربرد این قبیل صفات، به‌ویژه در متون کلاسیک ادبیات عرب و نیز در توصیفات شاعرانه مشاهده می‌گردد. شناخت این گونه واژگان و دقایق معنایی آن‌ها، برای پژوهشگران زبان و ادبیات عرب، اعم از محققان حوزه‌ی بلاغت، دستور زبان و نیز مترجمان متون کهن، از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است. چنین مفاهیمی غنای زبان عربی و ظرافت‌های موجود در سیستم صرف و نحو این زبان را به خوبی نمایان می‌سازند.