کلمه «ابواللذه» به معنای غذایی است که لذت و خوشمزگی آن بسیار زیاد است و در متن‌ها و محاوره‌های قدیمی بیشتر به نوعی کباب اشاره دارد. این اصطلاح ترکیبی از «ابو» به معنای «پدر یا منبع» و «لذه» به معنای «لذت» است که معنای تحت‌اللفظی آن «منبع لذت» یا «پدیدآورنده لذت» می‌شود. در واقع، وقتی به غذایی گفته می‌شود «ابواللذه»، هدف تأکید بر کیفیت و طعم بسیار خوش آن است.
در فرهنگ ایرانی، کباب‌ها به دلیل طعم ویژه و نحوه پخت سنتی، اغلب نماد غذاهای لذیذ و دلپذیر هستند. استفاده از این واژه برای کباب، نشان‌دهنده جایگاه ویژه این غذا در سفره‌ها و مهمانی‌هاست. این اصطلاح بیشتر برای کباب‌هایی به کار می‌رود که با مهارت و مواد مرغوب تهیه شده و تجربه خوردنشان برای افراد لذت‌بخش و به‌یادماندنی است.
«ابواللذه» تنها به یک نوع کباب خاص اشاره ندارد، بلکه مفهوم لذت و خوشمزگی را در خود جای داده است. این واژه در ادبیات و گفتار محاوره‌ای، تصویری از غذایی بی‌نظیر و جذاب ارائه می‌کند که حس خوشایندی را در خوردن ایجاد می‌کند. به عبارتی، وقتی غذایی «ابواللذه» نامیده می‌شود، نه‌تنها به طعم آن، بلکه به تجربه‌ای که همراه خود می‌آورد، توجه شده است.