ابوالجون یک صفت مرکب در زبان عربی است که به‌عنوان یک وام‌واژه در متون کهن فارسی نیز به‌کار رفته است. این واژه به معنای سفید یا سپید است و به‌صورت معادلِ واژهٔ ابیض در زبان عربی شناخته می‌شود. کاربرد این لغت بیشتر در متون ادبی و تاریخی کهن دیده می‌شود و امروزه چندان رایج نیست. در منابع لغت‌شناسی عربی، از جمله کتاب المزهر اثر جلال‌الدین سیوطی، به این واژه و معادل‌های آن اشاره شده است. با توجه به ساختار صرفی آن، ابوالجون یک ترکیب اضافی از «أَبُو» و «جُون» است و در اصل برای اشاره به رنگ سفید یا چیزی که دارای صفت سفیدی باشد، استفاده می‌شده است. این قبیل ترکیبات در زبان عربی گاه برای توصیف رنگ‌ها یا ویژگی‌های طبیعی به‌کار می‌رفته‌اند. با توجه به تحولات زبانی و جایگزینی واژه‌های فارسی مانند سفید و سپید، امروزه استفاده از ابوالجون محدود به متون تخصصی، تاریخی یا ادبیات کلاسیک است. با این حال، آشنایی با چنین واژه‌هایی برای درک بهتر متون کهن و پیوندهای زبانی و فرهنگی میان فارسی و عربی حائز اهمیت فراوان است.