جمیل بن درّاج یکی از معتبرترین راویان و محدّثان شیعه در قرن دوم هجری است. او نزد علمای رجالی و حدیثی شیعه با القابی چون «ثقه»، «شیخ» و «وجه الطائفة» شناخته شده و این عناوین نشان‌دهنده اعتبار بالای روایات اوست. بسیاری از کتب حدیثی، روایات وی را مستند و قابل اعتماد می‌دانند و او از اصحاب اجماع به شمار می‌رود، یعنی در زمره کسانی است که فقاهت و صداقت آنها نزد علما مورد اتفاق نظر بوده است.
ابن درّاج نه تنها راوی موثق بود، بلکه در زمینه فقه نیز تبحّر داشت و کشّی او را در گروهی از هجده فقیه قرار داده است که مورد اجماع امامیه بر صحت اقوال و روایاتشان بوده‌اند. وی به ویژه در میان اصحاب امام صادق(ع) و امام کاظم(ع) از معتبرترین افراد گروه دوم اصحاب اجماع شناخته می‌شود. این جایگاه، نشان‌دهنده تسلط او بر مسائل فقهی، اعتقادی و اخلاقی است.
جمیل بن درّاج اهل کوفه بود و نسبت به قبیله نَخَع وابستگی حمایتی داشت. او علاوه بر روایت بیش از ۳۰۰ حدیث از ائمه، به شاگردان متعدد نیز درس داده و از فروتنی و پرهیزکاری خود مشهور بود. جمیل، در عبادت و تقوا پیشتاز بود و حتی با وضع مالی نه چندان مناسب، از همکاری با ظالمان خودداری می‌کرد. در پایان عمر، نابینا شد و در طارمیه کنار دجله درگذشت، جایی که مورد احترام و ستایش علمای زمان خود بود.