کاسه ٔ همسایه

نه که همسایه آن سایه احسان توام تو مرا همسفر و مشفق و غمخوار مگیر

عارضش را گنه و زلت همسایه بسوخت خویش کی داشت کس ز زلت همسایه نگاه

همسایه و همنشین و همره همه اوست در دلق گدا و اطلس شه همه اوست

یکی سرو روان همسایه ماست که رفتن جز میان جان نداند

در سایه ی مهر ما گرفتیم وطن هم سایه ماست آنکه همسایه ی ماست

عار از طلب آنرا که نباشد چون ماه از کاسهٔ همسایه مدارش گذرد