پاپیریوس کورسر

پس از نبرد تعیین‌کنندهٔ پورتا کولینا و تسلیم شدن پرنسته، لوکیوس کورنلیوس سولا اکنون پیروزمند دومین جنگ داخلی سولا بود و تسلط کامل بر فضای سیاسی روم را صاحب شد و پس از سال‌ها منصب دیکتاتور روم را احیا کرد، هرچند که مابقی کانون‌های مقاومت ماریان‌ها و ایتالیایی‌ها جنگ را تا ۸۰ ق. م در کامپانیا و اتروریا پی‌گرفتند. سران بازماندهٔ دموکرات-ماریان تلاش کردند به خارج ایتالیا گریخته تا نیروهای باقی‌مانده را سازماندهی کنند امّا به سرعت توسط افسران سولا سرکوب شدند، به‌جز کوینتوس سرتوریوس[یادداشت ۹] که موفق شد در هیسپانیا دولتی بزرگ تشکیل دهد که تا چند سال دوام آورد. گنایوس پاپیریوس کاربو در سیسیل مورد حمله پومپیئوس واقع شده و کشته شد. پومپیئوس جوان سپس به سرعت به آفریکا رفت و دومیتیوس انوباربوس (داماد لوسیوس کورنلیوس کینا) را نیز شکست داده و به مرگ محکوم کرد تا پیروزی اپتیمات‌ها در جنگ داخلی تکمیل شود.

سولا که در حاشیهٔ کیوزی (شمال روم) سرگرم محاصرهٔ پاپیریوس کاربو بود، وقتی از حرکت ارتش جدید سامنیت‌ها به سوی پرنسته (جنوب-شرقی روم) برای نجات ماریوس جوان آگاهی یافته بود، تصمیم گرفت نیرویی برای پیگیری محاصرهٔ پاپیریوس کاربو در کیوزی جاگذاشته و با بقیه مردانش مجدداً روبه‌سوی جنوب کرده و به پرنسته بازگردد. لژیون‌های سولا به‌موقع فرارسیدند تا راه پرنسته را به روی ارتش بزرگ تلسینوس ببندند، و موفق شدند پیشروی آنان را متوقف کنند. رسیدن دو لژیون تقویتی لوکیوس داماسیپوس که قبلاً از جانب کاربو فرستاده شده بودند نیز نتوانست وضع سامنیت‌ها را تغییر دهد. محاصرهٔ پرنسته با تمام قوا از سوی نیروهای سولا ادامه یافت.