سری حلالیت افزا

تعیین حلالیت با مشکلاتی همراه است. اولین و مهم‌ترین مشکل در برقراری تعادل سیستم در دمای انتخاب شده‌است. این به این دلیل است که هر دو واکنش ته‌نشینی و انحلال ممکن است بسیار کند باشد. اگر فرایند بسیار کند باشد، تبخیر حلال ممکن است مشکل ساز باشد. در مورد مواد بسیار نامحلول، غلظت در محلول بسیار کم است و تعیین آن دشوار است. روش‌های مورد استفاده به‌طور کلی به دو دسته استاتیک و دینامیک تقسیم می‌شوند.

از آن‌جا که خصوصیات فیزیکی و شیمیایی دی‌اکسین‌ها به دما و نحوهٔ قرارگیری کلر وابسته است، لذا با افزایش مقدار کلر میزان حلالیت دی‌اکسین‌ها و فوران‌ها در آب کاهش می‌یابد ولی حلالیت آن‌ها در حلال‌های آلی و چربی‌ها افزایش می‌یابد.

بیشتر ترکیبات مولیبدن حلالیت کمی در آب دارند، اما وقتی مواد معدنی حامل مولیبدن با اکسیژن و آب در تماس قرار بگیرند، یون مولیبدات MoO2−4 حاصل کاملاً محلول است. در صنعت، از ترکیبات مولیبدن (حدود ۱۴٪ از تولید جهانی این عنصر) در کاربردهای فشار بالا و دمای بالا به عنوان رنگدانه و کاتالیست استفاده می‌شود.

حلالیت همچنین به اندازه فیزیکی کریستال یا قطره حل‌شونده بستگی دارد. برای کریستال های بسیار معیوب، حلالیت ممکن است با افزایش درجه بی نظمی افزایش یابد. هر دوی این اثرات به دلیل وابستگی ثابت حلالیت به انرژی گیبس کریستال رخ می دهند.

برپایهٔ استانداردهای تعیین‌شده توسط وزارت محیط زیست کانادا، در صورت استفادهٔ صحیح (با نرخ‌های توصیه‌شده، بدون آبیاری و زمانی که بارندگی شدید پیش‌بینی نمی‌شود)، ایمیداکلوپراید علی‌رغم حلالیت بالای آن در آب، مشخصاً به لایه‌های عمیق‌تر خاک نفوذ نمی‌کند (روچارد ۱۹۹۴، تاملین ۲۰۰۰، کرون و هلپوینتر ۲۰۰۲)

میکرودیالیز می‌تواند بلورها را با نمک‌زدایی، با استفاده از غلظت‌های بالای نمک یا سایر ترکیبات کوچک قابل نفوذ در غشاء تولید کند که حلالیت پروتئین را کاهش می‌دهد. در مواقع زیادی، برخی از پروتئین‌ها را می‌توان با نمک دیالیز در داخل، با دیالیز کردن در برابر آب خالص، حذف املاح، ایجاد خود تداعی و تبلور متبلور ساخت.