لعان در لغت به معنای طرد و دور کردن است و در شرع، به فرآیندی اطلاق میشود که طی آن زن و شوهر با شرایطی خاص، یکدیگر را لعن میکنند. این حکم زمانی اجرا میشود که شوهر، همسر خود را به زنا متهم کند، اما نتواند با آوردن چهار شاهد، ادعای خود را اثبات نماید، یا اینکه فرزندی را که در فراش او متولد شده است نفی کند.
در این حالت، مرد بهجای ارائهی بینه، باید چهار بار با ذکر نام خدا سوگند بخورد که از راستگویان است و در مرتبهی پنجم بگوید: «لَعنتِ اللهُ عَلَیَّ إِن کَانَ مِنَ الکَاذِبِین». در مقابل، زن نیز میتواند با چهار بار سوگند به دروغگو بودن شوهر، مجازات را از خود دفع کند. این سوگندهای مرد، جایگزین چهار شاهد در نظر گرفته میشود. در مورد ماهیت این عمل، اختلاف نظر وجود دارد؛ عدهای آن را نوعی شهادت و برخی دیگر آن را قسم میدانند. بر اساس آیهی شریفه، سوگندهای مرد باید صراحتاً مشتمل بر راستگویی خود او باشد. عبارت «أَنَّهُ لَمِنَ الصَّادِقِین» در سوگندهای چهارگانه، این شرط را تأمین میکند و بر لزوم تأکید بر راستگویی در ادای سوگند دلالت دارد.