باکتری میزی

گونه‌های ازتوباکتر، باکتری‌های آزاد و تثبیت‌کننده نیتروژن هستند. برخلاف گونه‌های ریزوبیوم، آن‌ها معمولاً نیتروژن مولکولی جو را بدون رابطهٔ هم‌زیستی با گیاهان، تثبیت می‌کنند، اگرچه برخی از گونه‌های ازتوباکتر نیز با گیاهان مرتبط هستند. تثبیت نیتروژن در حضور منابع نیتروژن موجود مانند یون‌های آمونیوم و نیترات‌ها مهار می‌شود.

ویبریوها یا خمیزهها باکتری‌هایی هستند گرم منفی و دارای مژک. معمولاً در آب دریاها و آب شور یافت می‌شوند. این جنس جزء خانواده ویبریوناسه است. اندازهٔ معمول آن‌ها ۱-۳ میکرون است، ولی گاه تا ۱۳ میکرون هم می‌رسد.

همواره توصیه می‌شود تا از خوراندن عسل به نوزادان زیر ۱۲ ماه خودداری شود. علت این امر احتمال وجود اسپورهای باکتری به نام Clostridium botulinum در عسل است که می‌تواند برای نوزدان خطرناک باشد. اما معده افراد بزرگسال به راحتی می‌تواند این باکتری را از بین ببرد.

دریای سیاه، یک محیط کاملاً بی‌اکسیژن است که جمعیت زیادی از باکتری‌های گوگردی سبز را در عمق حدود ۱۰۰ متر خود جای داده‌است. به دلیل کمبود نور در این بخش از دریا، بیشتر باکتری‌ها از نظر فتوسنتزی غیرفعال هستند. فعالیت فتوسنتزی تشخیص داده‌شده در شیمی سولفید نشان می‌دهد که باکتری‌ها برای نگهداری یاخته نیاز به انرژی بسیار کمی دارند.

در زمین‌های سخت، زیست‌کره تنها تا عمق چند متری ادامه دارد (به استثناء باکتری‌ها که در لایه‌های ژرف‌تری نیز حضور دارند) در هوا زیست‌کره تا حدود ۸ کیلومتر یعنی تا جایی که اکسیژن یافت می‌شود، حضور دارد و در دریاها تا ژرفاهای بسیار و حتی تا ۱۱ کیلومتر در زیر اقیانوس (در درازگودال‌ها) نیز ادامه دارد.