بالۀ مخاطی

سیفلیس در درجه اول از طریق تماس جنسی یا در دورهٔ بارداری از مادر به جنین منتقل می‌شود؛ اسپیروکت قادر است تا از غشای مخاطی سالم یا پوست آسیب‌دیده عبور کند. بنابراین، این بیماری می‌تواند با بوسه‌زدن بر روی محلی در نزدیکی زخم و نیز از راه دهانی، مهبلی و نزدیکی مقعدی، انتقال یابد. تقریباً ۳۰ تا ۶۰٪ کسانی که در معرض سیفلیس اولیه و ثانویه قرار می‌گیرند به این بیماری مبتلا می‌شوند.

دستگاه پوششی بدن یکی از دستگاه‌های بدن انسان و دیگر جانداران است. این دستگاه که برای محافظت بدن در برابر عوامل بیرونی را دارد عمدتآ از پوست، مو و ناخن و غشاء مخاطی تشکیل شده‌است.

سرخرگ دهانی سرخرگ کوچکی در بدن انسان است که خاستگاه آن سرخرگ آرواره‌ای بالایی (ماگزیلر) (از شاخه‌های شریان سبات بیرونی)و پراکندگی و اختتام آن در ماهیچه شیپوری و پرده‌های مخاطی دهان می‌باشد.

علاوه بر این لایه نازکی از فیبرهای ماهیچه صاف موسوم به عضلهٔ مخاطی در لایه‌های عمقی مخاط وجود دارد. اعمال حرکتی لولهٔ گوارش به وسیلهٔ لایه‌های مختلف عضلهٔ صاف به انجام می‌رسند.

رنگ‌پریدگی معمولاً از لحاظ بالینی قابل‌توجه نیست مگر این که با یک رنگ‌پریدگی کلی (لب، زبان، دهان) و مناطق دیگر با غشا مخاطی همراه باشد.

علائم این بیماری از فردی به فرد دیگر فرق می‌کند. برخی از علائم عبارتند از: صدای خشن، ضایعات و اسکارهای پوستی، پوست بسیار حساس با قدرت ترمیم ضعیف، پوست خشک و چروک و سفت‌دانه‌های روی پلک. تمام این موارد، در اثرِ ضخیم‌شدگی پوست و غشاء مخاطی است. در برخی بیماران، سفت‌شدگی بافتِ مغز در لوب داخلی تمپورال دیده می‌شود که منجر به تشنج و اختلالات روانی-عصبی می‌شود.