باقلاکان بالا

فرو برد گرز گران را به زین به بالا بر آمد چو کوهی به کین

من اینجا نشینم تو بالا نشین که تو پادشاهی به تاج و نگین

زبان بگشاد با جانی همه شور که بر بالای آن تل بایدم گور

ای قد و بالای تو حسرت سرو بلند خنده نمی‌آیدت، بهر دل من بخند

تا به بالا بر نیاید دودها تا نگردد مضطرب چرخ و سها

گه دریا گه بالا گه رفتن بی‌راه گه کوه و گهی ریگ و گهی جوی و گهی جر