ایه بودن جبرئیل

آیه جبرئیل در قرآن. بر اساس آیات سوره نجم، جبرئیل یکی از نشانه‌های بزرگ پروردگار است. در این سوره آمده است: او با قدرت بسیار به او آموخت و سپس به بنده‌اش آنچه را که باید وحی کند، وحی فرمود. به راستی که او برخی از آیات بزرگ پروردگارش را مشاهده کرد. جبرئیل فرشته‌ای در ادیان ابراهیمی است که نخستین بار در کتاب دانیال به او اشاره شده است. این کتاب، که یکی از بخش‌های متأخر تنخ، مجموعه کتب مقدس یهودیان، به شمار می‌آید، پس از اسارت بابلی و در دوره سلوکیان نوشته شده است. در متون قدیمی‌تر، نشانی از جبرئیل وجود ندارد. او همچنین یکی از شخصیت‌های عهد جدید مسیحیان است و در قرآن نیز به او اشاره شده است. این نام دارای تلفظ‌های دیگری همچون جَبرائیل، جِبریل، گابریل و کردایل نیز می‌باشد. جبرئیل به عنوان فرشته وحی، امین وحی، عقل اول، ناموس اکبر، روح اعظم، روح الامین و روح القدس (روح قدسی) نیز شناخته می‌شود. کتاب دانیال، جبرئیل را به صورت مردی عادی توصیف کرده است. بر اساس گفته‌های پیروان اسلام، او گاهی به شکل واقعی خود و گاهی به صورت جوانی خوشرو به نام دحیه کلبی نزد محمد می‌آمد. در داستان معراج، او همسفر محمد بود و در انتهای معراج، در سدرةالمنتهی توقف کرد و به محمد گفت که دیگر اجازه پیشروی ندارد، بنابراین محمد به تنهایی به معراج ادامه داد.