تهدید ناهمگون

با ریزترین توجه به جزئیات طراحی شده بود، [و] راه حلی بود برای مسئلهٔ حیاتی منسجم نگه داشتنِ یک امپراتوری وسیع ناهمگون، مواجه با تهدید فروپاشی و ورشکستگی، و بی بهره از تراکم جغرافیایی که چهار سرحد طولانی ــ به علاوه چندتای کوچکتر ــ برای دفاع داشت. این آزمایشی بود جذاب و تماماً بدیع برای ادارهٔ چنین دولت بزرگی با دو دستگاه مستقل امّا کاملاً مشابه که نه توسط یک مرکز بلکه توسط دو کانون کنترل می‌شدند، بی آن که یکپارچگی خود را فدا کند. این دستگاه‌های بوروکراتیک نسبتاً عالی کار می‌کردند، و اگر پادشاهانی که آنان را اداره می کردندْ همواره از اقتدار مطلق برخوردار می بودندْ موفقیت شان می‌توانست خارق‌العاده هم باشد. البته نقصان‌هایی، به ویژه در حوزه‌های اقتصادی و مالی، نیز وجود داشتند.