سوره طه

[ویکی فقه] سوره طه بیستمین سوره قرآن کریم می باشد.
از آن در باب صلات سخن گفته اند.
فضیلت تلاوت سوره طه
در روایات بر تلاوت سوره طه تأکید شده است. در روایتی از امام صادق علیه السّلام آمده است:«تلاوت سوره طه را ترک نکنید که خداوند این سوره و تلاوت کننده آن را دوست می دارد و هر که بر تلاوت آن مداومت داشته باشد، خداوند در روز قیامت نامه اعمال او را به دست راستش می دهد». سوره طه بیستمین سوره قرآن کریم می باشد.
کاربرد فقهی
در روایات بر تلاوت سوره طه تأکید شده است. در روایتی از امام صادق علیه السّلام آمده است:«تلاوت سوره طه را ترک نکنید که خداوند این سوره و تلاوت کننده آن را دوست می دارد و هر که بر تلاوت آن مداومت داشته باشد، خداوند در روز قیامت نامه اعمال او را به دست راستش می دهد». 

[ویکی شیعه] سوره طه، بیستمین سوره قرآن از لحاظ کتابت و چهل وپنجمین سوره قرآن بر اساس نزول. این سوره از سوره های مکی است که در جزء ۱۶ قرآن جای گرفته است و چون با حروف مقطعه (طا.هاء) آغاز می شود آن را «طه» می نامند. تعیین وظیفه پیامبر(ص) و اینکه نباید خود را به رنج و سختی بیاندازد بلکه تنها باید مردم را دعوت کند، دستور به اعتدال و میانه روی در همه چیز حتی در دعا و عبادت، قصه آدم و ماجرای گناه و هبوط وی از بهشت و بخشایش و هدایت الهی در حق او، داستان مشروح موسی(ع)، و گوساله پرستی بنی اسرائیل و مجادله فرعون با موسی(ع) و ماجرای ساحران و مناجات و دعاهای حضرت موسی(ع) از مضامین این سوره است. این سوره از نظر حجم از سوره های مئون و متوسط و نیم جزء کامل است. و یازدهمین سوره ای است که با حروف مقطعه (طه) آغاز می گردد. در فضیلت تلاوت این سوره از پیامبر(ص) آمده هر کس سوره طه را قرائت کند خداوند در روز قیامت ثواب همه مهاجران و انصار به او عطا می شود.
این سوره را طه (خوانده می شود: طا ها) نامیده اند؛ زیرا با حروف مُقَطّعه طه آغاز می شود. نام دیگر سوره طه، کلیم است که از لقب حضرت موسی(ع) یعنی کلیم الله (همسخن با خداوند) گرفته شده است؛ زیرا داستان این پیامبر و سخن گفتنش با خدا در این سوره آمده است.
سوره طه جزو سوره های مکی و در ترتیب نزول، چهل و پنجمین سوره ای است که بر پیامبر(ص) نازل شده است. این سوره در چینش کنونی مُصحَف، بیستمین سوره است و در جزء ۱۶ قرآن جای دارد.
[ویکی اهل البیت] سوره طه بیستمین سوره قرآن است و دارای 135 آیه است.
سوره طه مکی است. این سوره در ترتیب مصحف بیستمین سوره و در ترتیب نزول چهل و پنجمین سوره قرآن کریم است که پیش از آن سوره مریم و پس از آن سوره واقعه نازل شده است.
تعداد آیات آن از نظر شامیان 140 و از نظر کوفیان 135 و از نظر حجازیان 134 و از نظر بصریان 132 آیه است.
ابی بن کعب از پیامبر گرامی اسلام نقل کرده است که: هر کس این سوره را قرائت کند در روز قیامت ثواب مهاجرین و انصار به او داده خواهد شد. حسن می گوید: پیامبر خدا فرمود: بهشتیان جز سوره های یس و طه سوره دیگری از قرآن تلاوت نمی کنند.
و به روایت اسحاق بن عمار امام صادق علیه السلام فرمود: قرائت سوره طه را ترک نکنید، زیرا خداوند دوستدار این سوره و دوستدار کسی است که همواره این سوره را تلاوت می کند. در روز قیامت نامه عملش را بدست راستش خواهد داد و خطاهایی که در دوره مسلمانی از او سرزده، بحساب او نخواهد آورد و پاداش او را چنان می دهد که خشنود گردد.
غرض این سوره تذکر و یادآوری از راه انذار است، که آیات انذار آن بر آیات تبشیرش غلبه دارد، و این غلبه به خوبی به چشم می خورد، داستانهایی را ذکر می کند که به هلاکت طاغیان و تکذیب کنندگان آیات خدا منتهی می شود، و حجت های روشنی را متضمن است که عقل هر کس را ملزم به اعتراف به توحید خدای تعالی، و اجابت دعوت حق می کند، و به یادآوری آینده انسان از احوال قیامت و مواقف آن و حال نکبت بار مجرمین، و خسران ظالمین منتهی می گردد. این آیات- به طوری که از سیاقش بر می آید- با نوعی تسلیت از رسول خدا شروع می شود، تا جان شریف خود را در واداشتن مردم به قبول دعوتش به تعب نیندازد، زیرا قرآن نازل نشده برای اینکه آن جناب خود را به زحمت بیندازد، بلکه آن تنزیلی است الهی که مردم را به خدا و آیات او تذکر می دهد تا شاید بیدار شوند و غریزه خشیت آنان هوشیار گردد، آن گاه متذکر شده به وی ایمان بیاورند و تقوی پیشه کنند، پس او غیر از تبلیغ وظیفه دیگری ندارد، اگر مردم به ترس آمدند و متذکر شدند که هیچ، و گر نه یا عذاب استیصال و خانمان برانداز منقرضشان می کند، و یا اینکه به سوی خدای خود برگشت نموده در آن عالم به وبال ظلم و فسق خود می رسند، و اعمال خود را بدون کم و زیاد می یابند، و به هر حال نمی توانند با طغیان و تکذیب خود خدای را عاجز سازند