سلسلۀ سوم اور

اور شهری باستانی در جنوب بین‌النهرین است که در محل تلاقی دو رود دجله و فرات، نزدیک به خلیج فارس و در مجاورت اریدو واقع شده است. این مکان به عنوان یکی از شهرهای مهم تمدن‌های سومر و اکد، یکی از مناطق باستانی با اهمیت در عراق به شمار می‌آید. اور که در کتاب مقدس به عنوان زادگاه ابراهیم، پیامبر عبرانی و جد اسرائیل، ذکر شده، در ربع اول هزاره سوم پیش از میلاد یکی از فعال‌ترین و زنده‌ترین مراکز شهری در جنوب بین‌النهرین بود. این شهر به عنوان پایتخت تمدن باستانی سومر شناخته می‌شود و به نظر می‌رسد که اور نخستین تمدن بشری باشد. به دلیل تغییرات در سطح دریا، سرزمینی که امروزه به عنوان بخشی از عراق شناخته می‌شود، شکل گرفت. این منطقه در جنوب بستر راست فرات، که تل‌المقیر نامیده می‌شود، و نزدیک شهر ناصریه در ۳۶۵ کیلومتری جنوب بغداد قرار دارد. در دهه ۱۹۳۰ میلادی، در جریان کاوش‌های باستان‌شناسی، بقایای زیگورات اور در این منطقه کشف شد. این نیایشگاه که در ارتفاع ۲۱ متری ساخته شده و به خدای ماه، ننا، در اسطوره‌های سومری تعلق دارد، دارای دو طبقه و از آجر ساخته شده است. بعدها، بابلی‌ها نیز از این نیایشگاه استفاده کردند. به علاوه اور-نامّو، همچنین به نام‌های اور-نامّا و اور-اِنگور شناخته می‌شود، پادشاه سومری شهر اور در سده‌های بیست و دوم و بیست و یکم پیش از میلاد (۲۱۱۲–۲۰۹۵ پ. م) بود. او به خاطر گردآوری قوانین مشهور است که کهن‌ترین مجموعه قوانین شناخته‌شده در تاریخ به شمار می‌آید و به ما رسیده است. اور-نامّو بنیان‌گذار سومین دودمان پادشاهی اور در جنوب میانرودان بود. پیش از او، این شهر تحت سلطه اکدیان و گوتیان قرار داشت. پس از فروپاشی امپراتوری اکد، سومر برای مدتی کوتاه به دوران شکوفایی بازگشت. در این زمان، شاه اوروک به نام اوتو هنگال که از حمایت دیگر شاهان سومر برخوردار بود، شورشی علیه جانشینان نوه سارگن اکدی به راه انداخت. در این شورش، اور-نامّو به عنوان جانشین شاه اوروک برگزیده شد و موفق به آزادسازی شهر گردید. او سلسله‌ای به نام سلسله سوم اور را در واپسین سده‌های هزاره سوم پیش از میلاد (۲۱۱۲–۲۰۰۴ پ. م) تأسیس کرد.