دریاچهٔ آرال که با نام دریاچهٔ خوارزم نیز شناخته میشود، یک دریاچهٔ آب شور در منطقهٔ آسیای میانه بود که میان ناحیهٔ قره قالپاقستان در ازبکستان (در جنوب) و کشور قزاقستان (در شمال) قرار داشت. این دریاچه که میلیون‌ها سال پیش بخشی از دریای پاراتتیس محسوب می‌شد، یک پهنهٔ آبی اندورهیک (بسیار شور) بود و در دههٔ ۱۹۶۰ میلادی روند کوچک‌شدن آن آغاز شد؛ تا جایی که تا دههٔ ۲۰۱۰ تقریباً به‌طور کامل خشک شد. نام آرال از زبان‌های مغولی و ترکی به دریای جزیره‌ها ترجمه شده که اشاره به بیش از ۱۱۰۰ جزیرهٔ موجود در آن دارد. حوضهٔ آبریز این دریاچه، علاوه بر ازبکستان، بخش‌هایی از کشورهای افغانستان، ایران، قزاقستان، قرقیزستان، تاجیکستان و ترکمنستان را نیز در بر می‌گرفت.
دریاچهٔ آرال تا پیش از دههٔ ۱۹۶۰، با مساحت ۶۸٬۰۰۰ کیلومتر مربع، چهارمین دریاچهٔ بزرگ جهان به‌شمار می‌رفت؛ اما با اجرای پروژه‌های عظیم آبیاری توسط اتحاد جماهیر شوروی و انحراف رودخانه‌های تغذیه‌کنندهٔ آن، به‌تدریج مساحت خود را از دست داد. تا سال ۲۰۰۷، این دریاچه به ۱۰ درصد از اندازهٔ اولیهٔ خود کاهش یافت و به چهار بخش مجزا تقسیم شد: دریای آرال شمالی، حوضه‌های شرقی و غربی دریای آرال جنوبی و دریاچهٔ بارساکلمز. تا سال ۲۰۰۹، بخش جنوب شرقی کاملاً ناپدید شد و بخش جنوب غربی نیز به نواری باریک در کرانهٔ باختری محدود گردید. در سال‌های بعد، جریان‌های متناوب آب، گاهی موجب پرآب شدن موقتی بخش جنوب شرقی می‌شد. در اوت ۲۰۱۴، تصاویر ماهواره‌ای ناسا نشان داد که حوضهٔ شرقی دریای آرال برای نخستین بار در تاریخ مدرن به‌طور کامل خشک شده و اکنون با نام صحرای آرالکم شناخته میشود.
