آیات قضا و قدر به آیاتی از قرآن کریم اطلاق می‌شود که مبانی قضا و قدر الهی را تبیین می‌کنند. قضا از ریشه قضی به معنای فیصله دادن و به پایان رساندن یک امر است، اعم از آن که گفتاری یا فعلی و از ناحیه خداوند یا انسان باشد. این واژه در معانی گوناگونی همچون انجام دادن و فراغت یافتن از کاری، عهد کردن، اعلام و خبر دادن، حکم نمودن، مقدر و حتم کردن، اراده و الزام به کار رفته که تمامی این مفاهیم در قرآن کریم مورد استفاده قرار گرفته‌اند.
قدر در لغت به معنای توانایی، قدرت، اندازه‌گیری، آماده‌سازی، قضا و حکم، و تنگ گرفتن است و این معانی نیز در آیات قرآن به کار رفته است. در اصطلاح کلامی، اشاعره قضا را اراده ازلی خداوند به اشیا به همان ترتیبی که هستند، تعریف کرده‌اند و قدر را ایجاد موجودات مطابق با اندازه و میزان مشخص و معین می‌دانند. برخی نیز قضا را علم اجمالی خداوند به موجودات و قدر را علم تفصیلی او معرفی نموده‌اند. آیاتی که مسئله قضا و قدر را در برمی‌گیرند، تحت عنوان آیات قضا و قدر شناخته می‌شوند. این آیات نقش بنیادینی در شکل‌گیری باورهای کلامی درباره چگونگی ارتباط اراده الهی با افعال و سرنوشت مخلوقات ایفا می‌کنند و مباحث گسترده‌ای را در میان متکلمان اسلامی به وجود آورده‌اند.