سید علی‌محمد شیرازی ملقب به باب، در طول عمر سی‌ویک‌ساله خود ادعاهای مختلفی را مطرح نمود. وی در ابتدا با الهام از آموزه‌های شیخیه، ادعای بابیت و نیابت خاص امام دوازدهم شیعیان را مطرح کرد و خود را واسطهٔ بین امام زمان و مردم معرفی نمود. او برای توجیه این ادعا، حدیث «أَنَا مَدِینَةُ الْعِلْمِ وَ عَلِیٌّ بَابُهَا» را به خود منتسب کرد و در نوشته‌هایش به صراحت از امام دوازدهم و نواب ایشان نام برد.
در مرحله بعد، باب ادعای مهدویت و قائمیت کرد و خود را موعود منتظَر اسلام خواند. منابع بهائی از جمله کتاب‌های بهاءالله و عصر جدید و حضرت نقطه اولی به صراحت به این ادعا اشاره کرده‌اند. در این دوره، وی با اعلام آشکار مقام قائم موعود، مخالفت‌های گسترده‌ای را برانگیخت. در نهایت، باب به تدریج ادعای نبوت و رسالت کرد و در کتاب دلائل سبعه خود را مظهر امر الهی و صاحب شریعت جدید معرفی نمود. او در متونی همچون بیان و نیز در آثار پیروانش مانند الفرائد ابوالفضل گلپایگانی، به صراحت از مقام رسالت سخن گفت و خود را حجت خدا در عصر جدید خواند.