نفیر زن

رسید ناله سعدی به هر که در آفاق هم آتشی زده‌ای تا نفیر می‌آید

کس را وقوف نیست بجز نی ز همدمان کز دست هجر کیست نفیر و فغان من

جو بنگریم همه ساله عالمی باشند ز چشم او به نفیر و زدست او به بلا

نفیر بلبلان نگذاشت خوردن چشم نرگس را شبی گر خواب اندر دیده آن ناتوان آمد

از غریو کوس و بانگ نای و غوغای نفیر رستخیز اندر خم طاق معلا افکنند

حیرانیم خموش کند ورنه پیش تو چندان کشم نفیر که حیران من شوی