ادریس (ع)، یکی از پیامبران الهی که پیش از نوح (ع) مبعوث شد، در روایات اسلامی دارای جایگاهی ویژه است. بر اساس برخی آیات و روایات، خداوند او را به آسمانها فرا برد. پس از آنکه فرشتهای الهی از سوی پروردگار نزد ادریس (ع) آمد و او را از آمرزش گناهان و پذیرش اعمالش مژده داد، ادریس (ع) شادمان شد و شکر الهی به جای آورد. او آرزوی بقا و ادامهی شکرگزاری را از خداوند خواستار شد. فرشته پس از شنیدن این آرزو، ادریس (ع) را در برگرفت و به آسمانها برد. برخی روایات حاکی از آن است که ادریس (ع) همچنان زنده است و مشغول شکرگزاری در آسمانهاست.
در روایتی دیگر، امام صادق (ع) نقل میکنند که یکی از فرشتگان الهی به دلیل خطایی، مورد غضب خداوند قرار گرفت و بال و پرش شکسته شد. او سالها بر جزیرهای تبعید بود تا اینکه ادریس (ع) به پیامبری رسید. این فرشته نزد ادریس (ع) رفت و از او خواست تا برایش دعا کند تا مورد رضایت خداوند قرار گیرد و بال و پرش شفا یابد. پس از اجابت دعا و شفا یافتن فرشته، او خواست تا احسان ادریس (ع) را جبران کند. ادریس (ع) درخواست کرد که به آسمان برده شود تا با عزرائیل (ع) ملاقات کند و از یاد او که زندگیاش را تلخ کرده بود، رهایی یابد.
آن فرشته، ادریس (ع) را تا آسمان چهارم همراهی کرد، جایی که عزرائیل (ع) با تعجب او را دید. ادریس (ع) علت تعجب عزرائیل (ع) را پرسید. عزرائیل (ع) توضیح داد که خداوند به او امر کرده تا روح ادریس (ع) را بین آسمان چهارم و پنجم قبض کند، امری که با توجه به فاصله عظیم بین آسمانها، برای عزرائیل (ع) شگفتانگیز بود. در نهایت، عزرائیل (ع) در همان محل، یعنی بین آسمان چهارم و پنجم، روح ادریس (ع) را قبض کرد. این واقعه تفسیری است بر آیه ۵۷ سوره مریم که میفرماید: «وَ رَفَعْناهُ مَکاناً عَلِیا» (و ما او را به مقامی والا ارتقاء دادیم).