قاضی جمال الدین. [ ج َ لُدْ دی ] ( اِخ ) محمدبن عمربن مبارک یا محمدبن محمدبن عمر بحرق قاضی جمال الدین حمیری حضرمی شامی. فقیه نحوی لغوی که در فنون متداوله دستی توانا داشته. او راست: 1- تحفة الاحباب و طرفة الاصحاب. 2- السیرة النبویة. 3- شرح لامیة الاطفال ابن مالک. 4- شرح الملحة. 5- مختصر الاذکار. 6- نشرالعلم فی شرح لامیة العجم. وی به سال 930 در 61سالگی وفات یافت. ( معجم المطبوعات ستون 533 ) ( ریحانة الادب ج 1 ص 145 ).
محمد بن عمر بن مبارک یا محمد بن عمر بحرق قاضی جمال الدین حمیری حضرمی شامی فقیه نحوی لغوی که در فنون متداول دستی توانا داشته است.
💡 وی که در منابع (همانند تاریخ وزیری)، به فردی بیدادگر و خوشگذران معروف بود که به مذهب اسماعیلیه گرایش داشت، که این نیز به خاطر همزمانی با دوران اوج اسماعیلیان و فاطمیان و همچنین نزدیکی وی با فردی به نام کاکابلیمان در دوره شاهزادگی بود که اتابک او، نصیرالدوله، سعی بر اصلاح و نصیحت وی کرد؛ اما ایرانشاه قصد کشتن اتابک را کرد و اتابک گریخت. سرانجام گرایشهای اعتقادی ایرانشاه موجب شد که پس از سه سال، در سال ۴۹۵ شیخ الاسلام قاضی جمالالدین ابوالمعالی و امام تاجالدین القراء، که بزرگان مذهب تسنن بودند، فتوای قتل وی را صادر کنند. اطرافیان شاه دستگیر و قتلعام شدند، اما ایرانشاه شبانه فرار کرد و به جیرفت و سپس به بم رفت. او با دو سوار به قلعه سموران روی آورد که در بین راه دستگیر شد و توسط فرج نامی به قتل رسید.