عابس بن ابی شبیب شاکری، از یاران وفادار امام حسین علیه‌السلام و یکی از شهدای کربلا بود. او از طایفه بنی‌شاکر، تیره‌ای از قبیله همدان، و اهل کوفه بود. این طایفه به دلیل شجاعت و وفاداری‌شان به امام علی علیه‌السلام در جنگ صفین شناخته شده بودند. امام علی علیه‌السلام درباره آنان فرمود: «اگر تعداد آنان به هزار نفر می‌رسید، خداوند به حقیقت عبادت می‌شد»
عابس در جنگ صفین از ناحیه پیشانی‌اش زخمی شد که اثر آن برای همیشه بر پیشانی‌اش باقی ماند. او از یاران خاص امام علی علیه‌السلام و از شیعیان وفادار بود. در کوفه، پس از ورود مسلم بن عقیل، عابس نخستین کسی بود که با سخنرانی خود مردم را به حمایت از امام حسین علیه‌السلام دعوت کرد.
پس از شهادت مسلم بن عقیل، عابس نامه او را به امام حسین علیه‌السلام رساند و به همراه کاروان امام به کربلا آمد. در روز عاشورا، هنگامی که اکثر یاران امام به شهادت رسیدند، عابس با غلام خود شوذب به میدان رفت و با دشمنان جنگید. پس از شهادت شوذب، عابس به امام حسین علیه‌السلام گفت: «به خدا سوگند، بر روی زمین هیچ خویش و بیگانه‌ای نزد من عزیزتر از شما نیست». او سپس به میدان نبرد رفت و پس از رشادت‌های فراوان به شهادت رسید. عابس بن ابی شبیب شاکری با فداکاری‌هایش در کربلا، الگویی از وفاداری، شجاعت و ایثار در راه حق و عدالت به یادگار گذاشت.