قوم نوح یکی از نمونه‌های برجسته طغیان و نافرمانی در تاریخ بشر به شمار می‌رود که خداوند در قرآن کریم به آن اشاره کرده است. آیات مربوط به طغیان قوم نوح، نشان‌دهنده سرکشی و ظلم آن‌ها نسبت به پیامبرشان و فرمان‌های الهی است.
طغیان قوم نوح در قرآن
در سوره نجم، آیه ۵۲ آمده است:
«وَقَوْمَ نُوحٍ مِنْ قَبْلُ ۖ إِنَّهُمْ كَانُوا هُمْ أَظْلَمَ وَأَطْغَىٰ»
ترجمه: «و قوم نوح را پیش تر [هلاک کرد]؛ زیرا آنان ستمکارتر و سرکش تر بودند»
این آیه به وضوح بیان می‌کند که قوم نوح از نظر ظلم و طغیان، از همه قوم‌ها سرکش‌تر و ستمگرتر بودند. آن‌ها به پیامبر خود گوش ندادند، به تکذیب او پرداختند و به گناه و فساد روی آوردند.
خلاصه داستان
نوح (ع) به سوی قوم خود فرستاده شد تا آن‌ها را به یکتاپرستی و ترک گناه دعوت کند. قوم نوح به جای پذیرش پیام الهی، سرکشی کردند، به خدا و پیامبرشان کفر ورزیدند و در گناه و فساد غوطه‌ور شدند. به دلیل طغیان و نافرمانی آن‌ها، خداوند به نوح دستور داد کشتی بسازد و آنان که ایمان آوردند را نجات داد، ولی طغیانگران در طوفان عظیمی غرق شدند.
