اصطلاح «شور دست» به افرادی اطلاق می‌شود که نامیمون، نحس و بدشگون تلقی می‌شوند. در باورهای سنتی و فرهنگ عامه، چنین افرادی گاهی باعث بدشانسی یا مشکلات برای اطرافیان خود می‌شوند و حضورشان با ناخوشایندی یا بداقبالی همراه است. این واژه، بیشتر در متون کهن و گفتار محاوره‌ای قدیمی به کار رفته و نقش هشداری داشته است.
«شور دست» به عنوان صفت مرکب، علاوه بر اشاره به بدی و نحسی فرد، گاهی برای توصیف اثر منفی رفتاری یا اخلاقی او بر محیط و دیگران هم استفاده می‌شود. افراد شور دست معمولاً با اعمال، تصمیمات یا اخلاق خود، موجبات ناراحتی و بداقبالی دیگران را فراهم می‌کنند و از این جهت در باور عمومی ناپسند و خطرناک شمرده می‌شوند.
در ادبیات و فرهنگ سنتی، به کار بردن این اصطلاح معمولاً بار هشدارآمیز دارد و خواننده یا شنونده را نسبت به رفتار یا حضور فرد مورد نظر هوشیار و محتاط می‌کند. بنابراین، «شور دست» نه تنها صفتی برای شخص نحس است، بلکه نشانه‌ای فرهنگی از اهمیت دوری از بداقبالی و رعایت احتیاط در مواجهه با افراد مشؤوم به شمار می‌رود.