زبان‌آور عبارتی است مرکب که در فرهنگ نظام به شخص نطاق و خوب حرف‌زننده اطلاق شده است. این واژه بر توانایی فرد در سخنوری و بیان شیوا و گیرا تأکید دارد. در واقع، کسی که زبان‌آور است، قادر است افکار و احساسات خود را با کلامی رسا و دلنشین به مخاطب منتقل کند و از قدرت بیان خود برای تأثیرگذاری بهره برد.
همانطور که در ناظم‌الاطباء نیز ذکر شده، زبان‌آور به معنای فصیح و بلیغ به کار می‌رود. فصاحت به شیوایی و روشنی کلام اشاره دارد، به این معنا که سخن بدون پیچیدگی‌های زبانی و با انتخاب واژگان مناسب ادا شود. بلاغت نیز بر رساندن معنای عمیق در قالب لفظی شیوا و اثرگذار دلالت دارد. بنابراین، فرد زبان‌آور کسی است که هم در انتخاب واژگان دقیق است و هم قادر است پیام خود را به گونه‌ای منتقل کند که در ذهن شنونده ماندگار شود.
در بسیاری از موارد، زبان‌آور به صورت کنایه برای اشاره به فصاحت استفاده می‌شود. این کاربرد کنایه‌آمیز نشان می‌دهد که توانایی سخنوری و بیان شیوای کلام، تا چه اندازه ارزشمند تلقی می‌شود. فردی که توانایی بالایی در سخن گفتن دارد، غالباً به عنوان نمادی از فصاحت و ذوق ادبی شناخته می‌شود و کلامش گواه بر تسلط او بر زبان و ظرافت‌های آن است.
