ز پای اندرافتاد

از گرسنگی چو او درافتاد ز پای آنگاه به گور می‌برندش سردست

چو میدانی که سرمست توام من ز پای افتاده از دست توام من

ز پای تا ننشیند سپهر ممکن نیست که زنگ از آینه ماه و سال برخیزد

هرکه شد نیست باشد او را هست هرکه افتد ز پای گیرد دست

برآورد از جگر آهی شغب‌ناک چو مصروعی ز پای افتاد بر خاک

دیدی که هم ز پای درآورد دست چرخ مردی که مرد بود بمیدان روزگار