بر اساس مفاهیم قرآنی، واژه منافق از ریشه نَفَق گرفته شده که به معنای ایجاد سوراخی در زمین با راه فرار پنهانی، مشابه لانهٔ موش کور است. این اصطلاح به افرادی اشاره دارد که در پوشش ایمان و همراهی، چهره‌ای فریبنده به خود می‌گیرند، اما در نهان، باور و تعهدی استوار ندارند و همواره راه گریزی برای حفظ منافع خویش می‌جویند. این تشبیه، ماهیت پنهان‌کارانه و فرصت‌طلبانه منافقان را به روشنی تصویر می‌کند.
وقتی چنین افرادی به قدرت و حکومت دست می‌یابند، زمینه برای بروز رفتارهای فسادآمیز از جمله رشوه‌خواری فراهم می‌شود. آنان که هویت وجودی‌شان بر پایهٔ دورویی و تأمین منافع شخصی استوار است، از موقعیت اداری و سیاسی خویش به‌عنوان ابزاری برای ثروت‌اندوزی غیرقانونی و توزیع امتیاز به صورت ناعادلانه استفاده می‌کنند. در چنین شرایطی، رشوه‌گیری و رشوه‌دهی به رویه‌ای عادی در بدنهٔ حکمرانی تبدیل می‌شود و اعتماد عمومی را به شدت خدشه‌دار می‌سازد.
در نهایت، رشوه‌خواری در حکومت منافقان نه تنها نشانه‌ای از فساد مالی، بلکه بازتابی از فساد اخلاقی و عقیدتی آنان به شمار می‌رود. این رفتارها علاوه بر تضعیف بنیان‌های عدالت و قانون‌مداری، سبب دوری جستن مردم از ارزش‌های اصیل و گسترش بی‌اعتمادی در جامعه می‌شود. قرآن کریم با بیان این مفهوم، هشدار می‌دهد که وجود منافقان در ساختار قدرت، خطری جدی برای سلامت و پاکی نظام اجتماعی است و مبارزه با این پدیده، نیازمند بصیرت و مقاومتی همگانی است.