دمه یو

سپاه برف بر درها نگهبان دمه بر غارت جان ها موکل

گوی زمین عجب که به این صدمهٔ دمه سالم برون جهد ز خم صولجان برف

مردم از هجر دوست، یک دمه‌ای دل من زنده کن به زمزمه‌ای

خزان آمد و روزگار دمه ز چاره بماندند گردان همه

گفتی که چو چنگ در برت بنوازم من نای تو نیستم که دمهات خورم