ته نال

آواره کند قافله، آرام جرس را از همرهی ما دل نالان گله دارد

اگر ببزم تو دریا بود خزینۀ تو بیک عطای تو بیشک سراب گردد و نال

شد از رنج رنجور و از درد نالان بپیچید و گردید چون مار چنبر

رنگ گل گوئی ز خون عندلیب آمیختست عندلیب از عشق گل نالان به حلق آویختست

ایزدت لوح گناهان بسترد از پیش رو چون قلم گریان و نالان باشی و زرد و نزار

نه درمانده بودى و نالان و خردكه شبها ز دست تو خوابم نبرد؟