تشخیص ازمایشگاهی

تشخیص بورلیوز لایم بر معیارهای بالینی تکیه می‌کند و سابقهٔ گزش کنه و علائم مرتبط با آن بسیار مهم است. تشخیص آزمایشگاهی از «پروتکل تشخیصی دو سطحی» پیروی می‌کند که شامل شناسایی آنتی‌بادی‌های خاص با استفاده از روش‌هایی مانند سنجش ایمونوآنزیمی و تست‌های وسترن بلات، ترجیحاً با آنتی‌ژن‌های نوترکیب است. با این‌که الایزا و وسترن بلات حساسیت مشابهی دارند، وسترن بلات به‌دلیل شناسایی باندهای واکنش‌گر ایمنی خاص اختصاصی‌تر است. تبدیل سرمی معمولاً حدود دو هفته پس از شروع علائم رخ می‌دهد، اما نتایج مثبت کاذب الایزا می‌تواند به آنتی‌بادی‌های واکنش‌پذیر ضعیف علیه آنتی‌ژن‌های خاص، به‌ویژه در بیماران مبتلا به سایر بیماری‌های عفونی و غیر عفونی مرتبط باشد.

سودوموناس آئروژینوزا به‌طور شایع و به میزان اندک در فلور نرمال روده و سطح پوست انسان حضور داشته و مهم‌ترین پاتوژن این گروه است. این باکتری یک پاتوژن فرصت‌طلب بیمارستانی است. تشخیص عفونت سودوموناس آئروژینوزا با جداسازی و تشخیص آزمایشگاهی روی می‌دهد. این باکتری به خوبی روی بیشتر محیط‌های کشت آزمایشگاهی رشد می‌کند. شناسایی این باکتری بر پایهٔ مورفولوژی، رنگ‌آمیزی گرم، ناتوانی در تخمیر لاکتوز (یک واکنش اکسیداز مثبت)، بوی میوه (با مزهٔ انگور) و توانایی رشد در دمای ۴۲ درجهٔ سانتیگراد شناسایی می‌شود. ویژگی فلوئورسانس زیر نور فرابنفش نیز در تشخیص فوری کلنی‌های سودوموناس آئروژینوزا کارساز بوده و در تشخیص وجود آن در زخم‌ها کمک می‌کند. این باکتری به بسیاری از آنتی‌بیوتیکها مقاوم است.