بی غایله

رخت کجا کشم کزین غایله خیز منزلم بار فراق دوستان بسکه نشسته بردلم

کار خدا و خلق چو با هم قیاس شد انکار صدق غایله ی کربلا کنند

آسوده ز غم جوئی اگر شاه و گدا را وز شهر برون غایله رنج و با را

رنجی زقضا گر نهدت بر سر جان پی یا غایله نامه ای آرام کند طی

افعی زلف تو چون حلقه زند بر سردوش یادم از غایله دولت ضحاک آید