ابوالمطرف، احمد بن عبدالله بن عمیره مخزومی (۵۸۲-۶۵۸ق/ ۱۱۸۶-۱۲۶۰م)، ادیب، کاتب، فقیه و شاعر برجسته اندلس و مغرب بود. او در خانواده‌ای اهل شقر از تیره مخزوم و قریش به دنیا آمد و تحصیلات خود را در شقر و سپس بلنسیه گذراند. شاگردان و استادان متعدد وی، از جمله ابوالربیع کلاعی و ابوالحسن احمد بن واجب، پایه‌های علمی و ادبی او را شکل دادند. ابوالمطرف علاوه بر کسب علوم نقلی، در فقه، کلام، فلسفه و طب نیز تبحر داشت و توانست دانش خود را در دربارها و شهرهای مختلف اندلس و مغرب به کار گیرد.
او در دوران زندگی‌اش در مشاغل دیوانی و قضایی متعددی فعالیت کرد و به سبب دلبستگی به جاه و مقام، در دربار امیران و فرمانروایان مختلف خدمت کرد. ابوالمطرف در شهرهای بلنسیه، شاطبه، مرسیه و دیگر شهرها به کتابت و نگارش رسائل اداری و رسمی مشغول بود و بیعت‌نامه‌ها و رسائل متعددی برای امیران و حکام اندلس و مغرب نوشت. او در این نامه‌ها علاوه بر فعالیت دیوانی، وضعیت سیاسی و اجتماعی زمانه خود را ثبت کرده و اطلاعات تاریخی ارزشمندی از دوران انحطاط موحدون و حکومت‌های پس از آن به جای گذاشته است.
شهرت اصلی ابوالمطرف در نثر فنی و متصنع اوست که با تکلف در صنایع بدیعی، جناس، طباق و سجع همراه بود. آثار او شامل رسائل دیوانی و اخوانی، اشعار متنوع، و کتاب‌های بلاغت، کلام و تاریخ است. برخی آثار مهم او عبارتند از «التنبیهات علی ما فی البیان من التمویهات»، «تعلیقات بر المعالم فخررازی» و مجموعه‌ای از رسائل شامل بیعت‌نامه‌ها و نامه‌های ادبی. او به رغم نثر پیچیده، در برخی اشعار حکمت‌آمیز و نامه‌های دوستانه از روانی و سادگی بهره برده است. آثار او منبعی ارزشمند برای مطالعه تاریخ، ادب و زندگی اجتماعی اندلس و مغرب در قرون وسطی به شمار می‌روند.
