لغت نامه دهخدا ( رعة ) رعة. [ رِ ع َ ] ( ع اِمص، اِ ) پرهیزگاری. ( ناظم الاطباء ): ریعة؛ پرهیزگاری. ( منتهی الارب ). پرهیزگار شدن. ( تاج المصادر بیهقی ). || قربانی که به مکه فرستند. ( ناظم الاطباء ) ( منتهی الارب ). || خوبی هیأت و زشتی آن ( از اضداد است ). ( ناظم الاطباء ) ( منتهی الارب ) ( از اقرب الموارد ). || حالت. ( ناظم الاطباء ) ( منتهی الارب ). حالت و شأن تقول: فلان حسن الرعة او سیی الرعة. ( از المنجد ). شأن. ( از اقرب الموارد ) ( از متن اللغة ).
