جدیع بن علی کرمانی (۷۴۷ - ۷۴۸ میلادی) از فرماندهان برجسته و شجاع قبیله ازد در خراسان بود که در اواخر دوران خلافت امویان نقش مهمی ایفا کرد. او در جیرفت کرمان متولد شد و به همین دلیل به «کرمانی» شهرت یافت. نام کامل او جدیع بن علی بن شبیب بن عامر ازدی است. مادرش در کودکی گوش او را بریده بود تا زنده بماند، و به همین دلیل به نام «جدیع» (به معنای بریدگی گوش) شناخته می‌شد.
جدیع در دوران خلافت یوسف بن عمر ثقفی والی عراق، به دلیل نفوذ قبیله‌ای‌اش در خراسان، به امارت این منطقه منصوب شد. با این حال، به دلیل اختلافات قبیلگی و سیاسی با نصر بن سیار، والی اموی خراسان، از منصب خود عزل شد. این تنش‌ها به درگیری‌های نظامی میان نیروهای یمانی (حامیان جدیع) و نزاری (حامیان نصر) انجامید.
در نهایت، جدیع در نزدیکی مرو در سال ۱۲۹ هجری در نبردی با نیروهای نصر بن سیار کشته شد. پس از مرگ او، فرزندانش همچنان به فعالیت‌های سیاسی و نظامی ادامه دادند و در تحولات بعدی خراسان نقش داشتند