در زبان‌شناسی، واژه‌های مترادف به گروهی از واژه‌ها اطلاق می‌شود که دارای معنای یکسان یا بسیار نزدیک به هم هستند. این واژه‌ها اگرچه از نظر لفظ و ساختار با یکدیگر متفاوت‌اند، اما در حوزه‌ی معنایی مشترک قرار گرفته و در بسیاری از بافت‌های زبانی قابل جایگزینی با یکدیگر می‌باشند. کاربرد صحیح واژگان مترادف، غنای بیان و دقت انتقال مفهوم را افزایش می‌دهد.
واژه‌های مترادف در تقابل با واژه‌های متباین قرار می‌گیرند. در حالی که مترادف‌ها بر هم‌معنایی دلالت دارند، واژه‌های متباین به واژه‌هایی گفته می‌شود که دارای معانی کاملاً مجزا و غیر مرتبط هستند. شناخت این دو گروه و تمایز قائل شدن بین آن‌ها، نقش بسزایی در درک ظرافت‌های زبانی و کاربرد صحیح کلمات در گفتار و نوشتار دارد.
از نمونه‌های شاخص واژه‌های مترادف در زبان فارسی، می‌توان به جفت واژه‌ی انسان و بشر اشاره کرد که هر دو بر یک مفهوم واحد دلالت می‌کنند. همچنین، واژه‌هایی مانند اسد، غضنفر و ضرغام که همگی در زبان عربی به معنای شیر به کار می‌روند، نمونه‌ای دیگر از این پدیده‌ی زبانی محسوب می‌شوند. بهره‌گیری از این واژه‌ها به غنای ادبی و تنوع بیانی کمک شایانی می‌کند.
