احتفاف

براى پرهيز از تكرار مضمون دو جمله لقاء و رجوع مى توان چنيناحتمال داد كه لقاء غير از رجوع است؛ يكى ناظر بهاصل معاد است كه امرى است ضرورى و يقينى و ديگرى ناظر به كيفيت آن است، ازقبيل لقاى رحمت ويژه الهى كه اقتران آن با ظنّ به معناى گمان محذورى را به همراهندارد؛ زيرا بر اثر تكرار جمله، كلمه ظنّ هم تكرار مى شود، گرچه وحدت سياق ايجابمى كند معناى آن در هر دو جمله واحد باشد، ليكن احتفاف به قرينه سبب تعدد معنا خواهدشد؛ يعنى ظنِّ راجع به رجوع كه اصل معاد است به معناى قطع است.

رابعا، احتفاف محاوره مزبور به تعبيرهاى تسبيح، تقديس، علم و حكمت نشانه اعتقاد،اعتراف و اذعان فرشتگان به نزاهت كار خدا از ناروا قداستفعل او از ناشايسته بوده، بلكه هماره سراسر صنع الهى علم و حكمت است.