غیر منقول در نظام حقوقی به اشیاء و املاکی اطلاق می‌شود که ذاتاً ثابت و غیرقابل نقل و انتقال مکان هستند. تعریف ماهوی این دسته از اموال بر پایه ضرورت اتصال دائمی و عرفی آن‌ها به زمین استوار است. هر شیئی که طبیعت یا هیئت فعلی آن ایجاب کند که به صورت ثابت و مستقر در یک مکان قرار گیرد و جابجایی آن بدون تخریب یا تغییر ماهیت اساسی ممکن نباشد، در این تعریف می‌گنجد. این مفهوم نه تنها شامل زمین و هر آنچه بر سطح آن قرار دارد، بلکه شامل اشیایی می‌شود که به صورت انتزاعی، حکم ملکیت به آن‌ها تعلق گرفته است.
گسترش مفهوم مال غیر منقول شامل هرگونه سازه یا عنصری است که به منظور انتفاع دائم و بر اساس قرارداد یا قانون به ملک اصلی ملحق شده باشد. این امر شامل بناهایی مانند ساختمان‌ها، تأسیسات، و همچنین درختانی است که به قصد ریشه‌دار شدن و بقای طولانی‌مدت در زمین کاشته شده‌اند. علاوه بر این، تمامی اجزای تبعی که به صورت فیزیکی و حیاتی به بنا متصل هستند، نظیر درب‌ها، پنجره‌ها، تأسیسات برقی و مکانیکی (مانند سیستم‌های گرمایشی و لوله‌کشی)، تا زمانی که اتصال آن‌ها به سازه اصلی حفظ شده است، جزء لاینفک مال غیر منقول محسوب می‌شوند. این اتصال می‌تواند فیزیکی و مادی باشد یا به واسطه نوع کاربری و هدف اقتصادی که از اتصال آن‌ها مورد نظر بوده است، محقق گردد.