غائط

در اصل به معنای مکان مطمئن است. اعراب در مکان‌هایی که از دید مردم پنهان بود، قضاى حاجت می‌کردند و به همین دلیل به مدفوع، غائط گفته می‌شود. در قاموس المحیط آمده است که پس از اینکه غائط به عنوان محل مطمئن از زمین شناخته شد، به عنوان کنایه‌ای از مدفوع نیز به کار رفته است. امام علی (علیه‌السّلام) در خطبه ۳۶ نهج البلاغه به اهل نهروان می‌فرماید: فَأَنَا نَذِیرُكُمْ أَنْ تُصْبِحُوا صَرْعَى بِأَثْنَاءِ هَذَا النَّهَرِ وَ بِأَهْضَامِ هَذَا الْغَائِطِ. در اینجا اهضام به معنای محل مطمئن و میان درّه است، به این معنا که من شما را از این می‌ترسانم که در میان این نهر و درون این زمین پست کشته شوید. در اینجا الغائط به معنای زمین پست است. بنابراین، غائط به معنای مکان گود یا پنهان است که به معنای غائب شدن و این واژه به معنای غائب نیز اشاره دارد و کنایه‌ای از مدفوع به شمار می‌آید. لازم به ذکر است که استفاده از مستراح در عربی پس از اسلام رایج شده و پیش از آن، برای قضاى حاجت به هر مکانی که ممکن بود می‌رفتند.